Kökler

Yaşıyorum köklerle
Dehlizdeyim
Gerçeğin çıplaklığında
Yoksun yerlerim üşüyor
Üşürken kalinlasiyor derim
Büyüyorum

Kadınlığa yakılan ağıtla
Beliriyor koca ağaç
kutsal yerlerim
Heves ediyor köklerine

Heves yolda kalıyor
Köklere indikce
Kadınlığa edilen dansla
Kutsal ile yoksun eşleşiyor

Kökler hiç bitmiyor
İniyor da iniyorum
Bilmediğim kapılar
Beliriyor
giriyorum o kapılardan
Duruyorum
Gidiyorum

Kapılar sonsuz
Açılmaya Aç
Kiminin koreltiyor ellerimi tokmağı
Kimini yıkasim geliyor
Kimi dar ağacında özgürlük vadediyor
Kimi kokuyor
kimi korkuyor.
Kimi benden
kimi senden firar
-İkisi bir arada olmuyor-

Kimi açtığımda yıkilıyor
Kimi yapışıyor ellerime
Eşikte can ver diyor
O can benim değil
Diyorum
Elim reçine oluyor.
Son tinisinda maşuk aramıyor
Ama hep aşık oluyor.

Böyle köklere inmişim.
Dallar da göklere çıkmış mıdır diye soruyorum kendime.
Dallari süslemek
Daldan dala konmak da güzel olurdu

Lakin
Köklere inmeyince
O dallar göğe ermiyor.

10.01.2016 15:20
#şiir #zonedout #spiritual #kök #kokler


Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.